Ondanks dat Wipke elke ondernemer uit Oudegrap ruimschoots schadeloos stelt voor het inkomensverlies door coronamaatregelen blijft het dorpshuishoudboekje prima op orde. Sterker nog, nooit eerder stond Oudegrap er zo florissant voor, het geld klotst tegen de klippen. Met bakken gaat het er uit, en komt er, wonderlijk genoeg, met dekschuitladingen weer binnen. Vandaar ook dat de jeugd massaal thuisfeestjes organiseerde met een rondje ‘virushappen’ als hoogtepunt. Brutaal hoestten, niesten en fluimden ze dan in elkanders gezicht – de pandemie levert immers geen windeieren op.
“Nee, Hubert, je komt er niet in”. Bedremmeld staat Hubert voor de deur van de Oude Herberg. Vandaag draagt hij zijn met koeien beschilderde klompen. “Maar ik ben mijn QR-code vergeten. Hij ligt thuis. Je kent me toch: Hubert, ik ben Hubert en moet me tot het volk richten.”. “Nee, Hubert, je kan richten wat je wilt, maar zonder QR-code kom je er niet in”, zegt Krelis ferm en slaat de deur voor Huberts neus met een doffe dreun dicht.
“Die Hubert”, zegt Krelis, naast uitbater ook prominent vertegenwoordiger van de letterbakgemeenschap, “legt iedereen maar wilde maatregelen op en denkt daar zelf aan te ontkomen”. Moeizaam probeert Krelis zijn blonde suikerspinpruik, die vreemd contrasteert met zijn woeste, donkere baard, recht te trekken. “Hou nou eens op met dat gefriemel aan jezelf, Krelis. Doe mij een kopstootje”. “Een keteltje, Diplomaat?”. “Ja, en een Corona”.
Led Ledelich